Στο καθετί υπάρχει μία ρωγμή
Έστι εισχωρεί το φως
Leonard Cohen
Η μη-ψύχραιμη συζήτηση για το Προσφυγικό ξανάρχισε.
Τί να τους κάνουμε τόσους αποβιβαζόμενους παράνομα στα νησιά μας; Να τους πετάξουμε στη θάλασσα απαγορεύεται (και δεν μας πάει η καρδιά), να τους φιλοξενήσουμε (πού; για πόσο; πώς;), να τους στείλουμε πίσω (μα από εκεί τους "διώξανε").
Δεκάδες τα ερωτήματα ή και διλήμματα.
Θύματα των πολέμων, των εμφύλιων συγκρούσεων οι πρόσφυγες κινδυνεύουν να γίνουν και δικά μας "θύματα".
Με τις εικόνες εξαθλίωσης των κυκλοφορούντων ήδη στη χώρα μέχρι τον πανικό της φυλετικής(;) μετάλλαξης περισσότερο επιχειρείται από τους αρμόδιους να δια-χειριστούν τις φοβίες, παρά προσβλέπουν σε αποτελέσματα που να σχετίζονται με την κοινωνική πολιτική.
Με δεδομένη την κακή εικόνα της χώρας μας στην κατάφωρη παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς και με διάχυτο τον δημόσιο στιγματισμό εθνοτικών/ θρησκευτικών ομάδων, έχω την εντύπωση ότι αυτές οι επιχειρήσεις "κατατρεγμού" συνεχίζονται διότι εμείς, δηλαδή η «κοινή γνώμη», τις θέλουμε. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Ότι η κοινωνία (των φιλήσυχων; βολεμένων;) φοβάται πιο πολύ και αντιδρά πιο συντηρητικά ακόμα κι από τη δεξιοφοβική πολιτεία.
Το πέρασμα από την απάθεια στις υποψίες και τα στερεότυπα ευνοεί τον κοινωνικό αποκλεισμό και η προσχηματική αναζήτηση στοιχείων πολιτισμικής (ή και εγκληματοποινικής;) σύγκρουσης έχει περισσότερο ιδεοληπτικό παρά επιστημονικό χαρακτήρα και διευκολύνει τον (ηθελημένο;) εξοστρακισμό των μη-ομοίων.
Η ψυχολογία του όχλου ή το πνεύμα της κοινότητας με τα φυλετικά ή εθνοτικά γνωρίσματα και η πίεση για ομοιομορφία προκαλούν έναν ομαδικό ψυχισμό των πολλών ή των γηγενών ή των «καθαρών» που όχι μόνον καταστρέφουν την ανοικτή κοινωνία της ανεκτικότητας αλλά δημιουργούν και συλλογική συνείδηση προκατάληψης.
Ο (ευθύς ή έμμεσος) ρατσιστικός λόγος (και ο συναφής πολιτικός διάλογος) νομιμοποιεί τον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων από το πεδίο των δικαιωμάτων μέσα και από τη θεαματοποίηση των αρνητικών πλευρών της ζωής τους.
Αντιμετωπίζουμε τα θύματα των παιγνίων παγκόσμιας εξουσίας και πλουτισμού σαν να είναι αυτοί οι δράστες των εγκλημάτων κατά του Ανθρώπου.
Αντί λοιπόν ν’ απαντήσουμε στο γιατί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους αναρωτιόμαστε γιατί θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι κι αξιοπρεπείς.
Για να αντιμετωπίσουμε αυτό το γιατί πρέπει να συμφωνήσουμε εκ νέου –εν είδει νέου παγκόσμιου κοινωνικού/ πολιτισμικού συμβολαίου– σε δύο βασικές αρχές: 1η) Κάθε άνθρωπος αξίζει όσο κάθε άνθρωπος, 2η) Σεβόμενοι τον άλλο, αφενός σεβόμαστε τον εαυτό μας κι αφετέρου προστατεύουμε το ανθρώπινο γένος από τον αυτοαφανισμό του.
ΥΓ. Προσοχή μήπως η όλη στάση μας (εχθρική, αδιάφορη, επιθετική κλπ) μάς καθιστά, ως κοινωνία αλλά και τον καθένα ξεχωριστά, ηθικά ένοχους.
Η όποια κυβερνητική πολιτική δεν μας αθωώνει.
