Το έτος 1932 κάνει την εμφάνιση του στη Βαρσοβία ένα παράξενο βιβλίο, με τίτλο «Αδηφαγία». Συγγραφέας του ήταν ο Στάνισλας Βιτκιέβιτς. Τα όσα περιγράφονται στο βιβλίο λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Πολωνία κάπου μεταξύ 1930,1940 μπορεί και 1950.
Όλο το βιβλίο αποτελεί μια σκιαγράφηση του πορτρέτου της παρακμής που επικρατούσε σε όλες τις μορφές και τις εκφάνσεις της τότε εποχής. Οι ήρωες του Βιτκιέβιτς έχουν ένα κοινό στοιχείο, είναι αθεράπευτα δυστυχισμένοι, καθώς δεν πιστεύουν σε τίποτα και το σημαντικότερο δεν βρίσκουν κανέναν νόημα στη δουλειά τους και σε ό,τι κάνουν στην καθημερινότητα τους.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια ατμόσφαιρα παρακμής και έλλειψης νοήματος, η οποία κυριαρχεί σε όλη τη χώρα!
Τη στιγμή εκείνη που η απελπισία διαδέχεται την απογοήτευση κάνουν την εμφάνιση τους στις πόλεις γυρολόγοι που πουλάνε χάπια Μούρτι Μπινγκ.
Από τη στιγμή που κάποιος έπαιρνε το χάπι άλλαζε ολοκληρωτικά. Ήταν πλέον γαλήνιος και ευτυχής. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ανήκαν πια στο παρελθόν ή φαινόντουσαν δευτερεύοντα και ασήμαντα. Και τώρα πια χαμογελούσε σκωπτικά σε όσους εξακολουθούσαν να ανησυχούν για τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν. Με λίγα λόγια, όποιος έπαιρνε το χάπι σταματούσε να έχει και να νιώθει την όποια ανησυχία για τα καθημερινά και τα μελλοντικά δρώμενα.
Άρχιζε πλέον να θεωρεί εαυτόν ψυχικά υγιή και παράλληλα παράφρονα όποιον από τους συμπατριώτες του είχε αντίθετη με αυτόν άποψη και συνέχιζε να βλέπει τα πράγματα ανάποδα και στραβά.
Αλήθεια πού σταματάει η φαντασία και πού ξεκινάει η πραγματικότητα; Μήπως όταν η δεύτερη δανείζεται στοιχεία από την πρώτη ή μήπως όταν ζεις αυτό που διαβάζεις ή όταν διαβάζεις αυτό που ζεις;
Από τους γεμάτους κίνηση δρόμους των μεγάλων πόλεων έως τους άδειους δρόμους των εγκαταλειμμένων πόλεων της ελληνικής υπαίθρου, οι κάτοικοι τόσο των πόλεων όσο και της επαρχίας, έχουν αρχίσει να μοιάζουν με τους ήρωες του Βιτκιέβιτς.
Κι αν η ευτοπία έχει γίνει δυστοπία κανένα χάπι, Μούρτι Μπινγκ ούτε οποιοδήποτε άλλο δεν αποτελεί λύση, η λύση είναι αυτή που προστάζει το ρητό, για να μη βλέπεις ό,τι θέλουν, πρέπει να θέλεις να δεις.
Να δεις,
Πώς ο σύγχρονος κόσμος προωθεί έναν τρόπο ζωής όπου ο καθένας κοιτάει πρώτα τον εαυτό του. Οι ανθρώπινες σχέσεις συχνά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, γιατί η κοινωνία μάς ωθεί στο να “πετύχουμε” ατομικά, να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, να είμαστε παραγωγικοί, και όχι απαραίτητα να συνδεθούμε ουσιαστικά με τους άλλους.
Να δεις,
Πώς ο κόσμος σήμερα δίνει τεράστια σημασία στα υλικά αγαθά, στην εικόνα, στα social media. Πολλοί μετρούν την αξία τους από το πόσα χρήματα έχουν, τι ρούχα φορούν, τι αμάξι οδηγούν, και όχι από την ποιότητα των σχέσεων τους ή την ηθική τους στάση. Έτσι, η εσωτερική αναζήτηση και η ουσιαστική επικοινωνία παραμελούνται.
Να δεις,
Πώς πολλοί άνθρωποι έχουν μπει σε μια ρουτίνα επιβίωσης, χωρίς να ξέρουν τι πραγματικά τους κάνει ευτυχισμένους. Κυνηγούν στόχους που τους έχουν επιβληθεί από την κοινωνία (χρήματα, καριέρα, status), αλλά καταλήγουν κενοί και μπερδεμένοι, γιατί αυτές οι επιτυχίες δεν γεμίζουν το κενό της ψυχής.
Μπορεί λοιπόν οι περισσότεροι από εμάς να ξέρουμε τι είναι σωστό και τι έχει αξία -όπως η ηθική, η συνέπεια, η ευθύτητα. Αλλά το να ζεις με βάση αυτές τις αρχές απαιτεί κόπο, αυτογνωσία και συχνά θυσίες. Είναι πιο εύκολο να λες πως εκτιμάς την αλήθεια παρά να την τηρείς, ειδικά όταν ο κόσμος γύρω σου σε ενθαρρύνει να συμβιβαστείς.
Φτάνοντας στο τέλος της ιστορίας αναρωτιέμαι μήπως τελικά η απάντηση για την αλλαγή από την εποχή του υπερβολικού ατομικισμού και της έλλειψης σύνδεσης, του υλισμού και του καταναλωτισμού, της αναντιστοιχίας λόγων και πράξεων, της έλλειψη νοήματος και της πραγματικής ευτυχίας, βρίσκεται στο να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας;
Και αυτό γιατί ίσως γιατί τελικά να ισχύει πως ο μεγαλύτερος εχθρός μας κρύβεται στα πιο απίθανα μέρη.
* O Γιώργος Κουμπαράκης είναι CEO & Partner Break Even Consulting
