Συχνά τοποθετείται στη δημόσια συζήτηση το ερώτημα γιατί οι Έλληνες είμαστε τόσο επιρρεπείς στην ένταση και την αναμπουμπούλα. Γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ούτε καν για τα πιο αυτονόητα; Γιατί αναζητούμε μόνιμα μια αιτία για να καυγαδίσουμε; Και όταν η αιτία αυτή εκλείψει, δεν διδασκόμαστε από τους λόγους που μας οδήγησαν στον καυγά, αλλά περιμένουμε την επόμενη αφορμή επιβεβαιώνοντας τη ρήση (η οποία δεν λέχθηκε από τον Αϊνστάιν) ότι “Ο ορισμός της παράνοιας είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.”
Κατά την περίοδο των μνημονίων διαπιστώσαμε πόσο εσφαλμένη ήταν η οικονομική πολιτική που είχε εφαρμοστεί τις προηγούμενες δεκαετίες με τους αθρόους διορισμούς στο δημόσιο, τα επιδόματα χωρίς αύριο, την ανομία. Την περίοδο των μνημονίων διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν επαγγελματίες που δηλώνουν μηνιαίο εισόδημα 300€, αλλά διαβιούν σαν να εισπράττουν 3.000€ το μήνα, άρα μάλλον δεν έχουν 300€ εισόδημα...
Με την κυβέρνηση Τσίπρα διαπιστώσαμε ότι δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα και ότι οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ανάγκη τόσο πολύ την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα έχει ανάγκη την Ευρώπη. Επίσης διαπιστώσαμε ότι οι τσαμπουκάδες και οι απειλές ότι θα κόψεις το κεφάλι σου δεν ενδιαφέρει κανέναν και, τέλος, συνειδητοποιήσαμε για τα καλά ότι προκειμένου να έχουμε εθνική ανεξαρτησία, πρέπει να έχουμε ισχυρή οικονομία
Ορισμένοι από εμάς πιστέψαμε επίσης, ότι αυτές οι τόσο πυκνές σε γεγονότα τραυματικές περίοδοι για τη χώρα μας κατάφεραν να δώσουν ένα μάθημα στο λαό μας και να προκαλέσουν τη γρήγορη ενηλικίωσή του. Πιστέψαμε λανθασμένα ότι οι Έλληνες αντιλήφθηκαν επιτέλους πως δεν είναι ο εξυπνότερος λαός του κόσμου και, κυρίως, ότι ο υπόλοιπος κόσμος δεν τους χρωστάει.
Για αυτή μας την ψευδαίσθηση ίσως να φταίει το γεγονός κατά τις τελευταίες δύο εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις οι δυνάμεις του λαϊκισμού, παρά την ισχυρή τους εκπροσώπηση στο κοινοβούλιο δεν ήταν κυρίαρχες στην πολιτική ζωή όπως την προηγούμενη δεκαετία.
Έπρεπε να έρθει το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών για να διαπιστώσουμε ότι οι δυνάμεις του λαϊκισμού είναι εδώ, πιο ισχυρές, πιο δυνατές και πιο αποφασισμένες από ποτέ για να καταστρέψουν ό,τι χτίστηκε με κόπο τα τελευταία 70 χρόνια, παρά τα όποια πισωγυρίσματα και τις παλινωδίες.
Και όσο και αν καταρρέουν οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, οι δυνάμεις του λαϊκισμού δεν πτοούνται. Λουφάζουν για λίγο στο γιατάκι τους και περιμένουν την επόμενη αφορμή, ως άλλοι κακομαθημένοι, καλοζωισμένοι μπούληδες που δεν τους έγινε το χατίρι την προηγούμενη φορά, για να προσπαθήσουν ξανά να σύρουν τη χώρα στο έρεβος.
Και εμείς φυσικά, σαν ο αφελέστερος λαός του κόσμου θα τους πιστέψουμε και πάλι, αφού κατά βάση δεν έχουμε και μεγάλη διαφορά από αυτούς. Ίσως μόνο μερικά εκατομμύρια που αυτοί έχουν και εμείς όχι. Ίσως ένα χρυσό κουταλάκι στο στόμα που αυτοί γεννήθηκαν με αυτό και εμείς όχι. Ίσως μόνο τα προβλήματα, που εκείνων είναι λυμένα πριν καν γεννηθούν, ενώ τα δικά μας αυξάνονται και συσσωρεύονται από την ώρα που γεννιόμαστε. Την προηγούμενη φορά πιστέψαμε τα σακάκια με την κόκκινη ρήγα. Αυτή τη φορά ίσως να πιστέψουμε την παλαιστινιακή καφίγια…
Είναι βλέπεις αυτή η ανάγκη του λαού να πιστέψει ότι κάποιοι καλοζωισμένοι, που μεγάλωσαν χωρίς να τους λείψει τίποτα, με το κληροδότημα το “ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς” ως περιουσιακό τους στοιχείο, θα ασχοληθούν με τα προβλήματά του και θα τα λύσουν.
Όσοι είχαμε την ελπίδα ότι ο λαός αυτός διδάχτηκε κάτι τα τελευταία χρόνια, διαπιστώσαμε ότι οι μόνοι που πήραμε κάποιο μάθημα ήμασταν εμείς. Γι’ αυτό και τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που δείχνουν τα ακραία κόμματα να χάνουν έδαφος, τις βλέπουμε σαν κωμωδία με λυπημένο τέλος.
Δεν υπάρχει καμία πτώση στα ποσοστά τους. Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι απλά μέχρι νεωτέρας.
* Ο Ηλίας Ψυχογιός είναι Σύμβουλος Πληροφορικής
ilpsychogios@gmail.com
