Γεια σας! Είμαι ο Φίλων και το skai.gr μου ζήτησε να γράψω την ιστορία μου με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Αδέσποτων. Φοβεροί τύποι!
Η αλήθεια είναι ότι μη με βλέπετε τώρα έτσι ώριμο και φιλοσοφημένο. Πέρασα τον πρώτο καιρό της ζωής μου στον δρόμο. Τώρα είμαι ένας πραγματικός βασιλιάς και αυτό είναι το δικό μου success story.
Φυσικά, έχω ακόμα και υπηρέτρια - την οποία μεταξύ μας σκέφτομαι να απολύσω. Είναι υπεύθυνη να με ταΐζει, να με πηγαίνει βόλτες και να μου τρίβει την κοιλίτσα όποτε το ζητάω, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο απολαυστικό. Δεν φτάνει που τη φιλοξενώ σπίτι μου και την προστατεύω από όλους τους πιθανούς κινδύνους, το φαγητό που μου δίνει είναι μια σταλιά! Και την έχω δει από που το παίρνει. Έχει κι άλλο. Όταν δε αποφασίζω να αναλάβω δράση μόνος μου και να πάρω το φαγητό μου από τον πάγκο, διαμαρτύρεται ότι όλο κάνω ζημιές.
Εντάξει, δέχτηκα να μην κάνω τις ανάγκες μου στο σπίτι -όπως μου ζήτησε-, γιατί λέω όλοι έχουμε τις παραξενιές μας, αλλά αυτό παραπάει.
Τέλος πάντων! Ήθελα να καταλάβετε πόσο προνομιούχος είμαι κι ας ξεκίνησα από χαμηλά. Να πάρετε με έναν τρόπο θάρρος ό,τι όλα είναι δυνατά!
Δεν είχα κλείσει καλά καλά μία εβδομάδα στη ζωή τούτη και έπρεπε να αναλάβω μόνος μου να βρω την τροφή μου. Τη μαμά μου δεν τη γνώρισα και ο πατέρας μου δεν έχω ιδέα ποιος είναι. Το μόνο που θυμάμαι είναι έναν κύριο να μας αφήνει σε μία μάντρα. Η ψυχολόγος μου λέει ότι αυτό μου κόστισε και για αυτό κλαίω όταν μένω μόνος μου.
Έζησα για αρκετό καιρό στον δρόμο και δεν λέω ήμουν ελεύθερος, αλλά το στομάχι μου γουργούριζε συχνά και για νερό πίναμε -εγώ και τα αδέρφια μου- ό,τι μπορούσαμε να βρούμε. Είχα μείνει πετσί και κόκαλο! Αρρώσταινα συχνά. Σκεφτόμουν δεν μπορεί κάποιο λάθος έχει γίνει, γιατί από μικρός ήξερα ότι είμαι για μεγάλα πράγματα.
Περνούσε κόσμος και μερικές φορές μας χαμογελούσαν και μας έδιναν καμία λιχουδίτσα. Αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή!
Ήταν όμως και άλλοι που μας τρόμαζαν, μας φώναζαν και μας κλωτσούσαν, αλλά είμαι σίγουρος ότι είχε γίνει κάποια παρεξήγηση. Προσπαθούσα να τους εξηγήσω αλλά δεν άκουγαν κουβέντα.
Δεν τους κρατάω κακία. Ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί, γι' αυτό πηδάω πάνω σε όποιον βρω για να του φτιάξω το κέφι. Ξέρω ότι τους αρέσει και ας λένε «Μη και μη».
Κάποια μέρα, λοιπόν, με βρήκε η μαμά - υπηρέτρια μου, που όσο τη γνωρίζω περισσότερο είμαι σίγουρος ότι είχε χάσει τον δρόμο, γιατί δεν της πολυκόβει και θα σας εξηγήσω στη συνέχεια πως το κατάλαβα.
Από τότε ζω ζωή και κότα! Γνώρισα τόσους ανθρώπους και με όλους κάνουμε φιλιά και αγκαλιές. Έκανα τόσους φίλους. Μάλιστα, συγκατοικώ με την καλύτερή μου φίλη και παίζουμε όλη μέρα. Μου είπε ότι ήταν και αυτή στον δρόμο, οπότε κολλήσαμε αμέσως. Είχαμε πολλά κοινά.
Της έμαθα να ανεβαίνει στον καναπέ γιατί είναι πολύ πιο μαλακά και η υπηρέτρια είχε ξεχάσει να μας το πει- ασχολίαστο! Είδατε; Δεν της πολυκόβει!
Δεν ξέρω πού βρίσκονται τα αδέρφια μου, γιατί δεν έχουμε μιλήσει. Μου λείπουν και σκέφτομαι τον καιρό που περάσαμε μαζί στον δρόμο. Είμαι, όμως, σίγουρος ότι θα είναι κάπου ζεστά και όμορφα όπως εγώ. Έτσι, δεν πρέπει;
Υ.Γ. : Το μυστικό μου για να έχει κανείς τόσο μεγάλα και όμορφα χείλη είναι να φάει όσο περισσότερα λιποζάν μπορεί. Όσο περισσότερα τόσο το καλύτερο. Αν δεν βρείτε στο τραπέζι ψάξτε στις τσέπες των μπουφάν. Ξέρω τι σας λέω...
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
