Ο φόβος του λάθους
Μέχρι χθες στη «γαλάζια» παράταξη ανησυχούσαν για «αντάρτικο» κατά τη μυστική ψηφοφορία της προανακριτικής. Σήμερα, τρέμουν το λάθος. Και αυτό, γιατί παρότι η ΝΔ εμφανίζεται πως θα διατηρηθεί αρραγής, χωρίς διαρροές –τουλάχιστον εκ προθέσεως–, με τους 154 βουλευτές να υπερψηφίζουν την πρόταση για τον πρώην υπουργό Κ. Καραμανλή, η πολυπλοκότητα της σημερινής διαδικασίας, αλλά και το πλήθος των ψηφοδελτίων που θα δοθούν σε κάθε βουλευτή –28 στον αριθμό– προκαλούν ανησυχία για το αποτέλεσμα.
Μάλιστα, από τη στιγμή που η ψηφοφορία θα διεξαχθεί μέσω κάλπης και όχι ηλεκτρονικά, στερεί από το προεδρείο τη δυνατότητα να δώσει την ευκαιρία σε κάποιον βουλευτή να «διορθώσει» μία λάθος ψήφο. Πάντως μαθαίνω, ότι πρόκειται για έναν φόβο που δεν απασχολεί μόνο την κυβερνώσα παράταξη, αλλά περισσότερες κοινοβουλευτικές ομάδες…
Εξάλλου, άλλο το κουμπί και άλλο το χαρτί. Κι αν δεν έχεις πρόχειρο το σκονάκι, παίζει να πατήσεις την… μπανανόφλουδα.
ΠΑΟΚ, λιμάνι και… στρατηγικές «παρεμβάσεις»: Όταν ο Σαββίδης παίζει μπάλα εκτός γηπέδου
Στη Θεσσαλονίκη, εκεί που η μπάλα δεν είναι ποτέ απλώς ποδόσφαιρο, ο ΠΑΟΚ ζει (ακόμα) ένα από τα επεισόδια της παλιάς καλής ελληνικής συνταγής: Ποδόσφαιρο, επιχειρηματικότητα, πολιτική. Με λίγα λόγια, πάμε για… φάιναλ φορ στα παρασκήνια.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ξαφνική συμφωνία του Ερασιτέχνη ΠΑΟΚ με τον Αριστοτέλη Μυστακίδη για την ανέγερση της Νέας Τούμπας, έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στην ΠΑΕ – και δη στον Ιβάν Σαββίδη, που δήλωσε «αιφνιδιασμένος».
Ο άνθρωπος που έβαλε την Τούμπα στα σχέδια του μέλλοντος, βλέπει τώρα να εμφανίζεται ένας δεύτερος «σωτήρας» με full ιδία χρηματοδότηση – και χωρίς καν ένα «συγγνώμη για την ενόχληση».
Αν όλα αυτά φαίνονται απλά εσωτερικά του ΠΑΟΚ, τότε κάποιος κοιμάται όρθιος. Γιατί η υπόθεση έχει ξεκάθαρα γεωπολιτικό άρωμα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η ισχύς του Ιβάν επιχειρείται να περιοριστεί – έστω και με τρόπο που ντύνεται «θεσμικός». Το είδαμε πρόσφατα με τη ματαίωση του διαγωνισμού για την παραχώρηση του λιμανιού του Βόλου.
Επισήμως, για λόγους «δημοσίου συμφέροντος». Ανεπισήμως; Στα χαρτιά μένει. Το είδαμε και με τις πρόσφατες εκκαθαρίσεις στη διοίκηση του ΟΛΘ, με την πλευρά του Σαββίδη να δείχνει «γαλλοκινεζικές» παρεμβάσεις.
Όπως τότε με την Αλεξανδρούπολη, έτσι και τώρα στον Βόλο και τη Θεσσαλονίκη -και τώρα στην Τούμπα- κάποιος μοιάζει να στέλνει το ίδιο μήνυμα: Η «υπερσυγκέντρωση» ισχύος σε έναν μόνο παίκτη δεν είναι πλέον ανεκτή. Ούτε στα λιμάνια, ούτε στα γήπεδα.
Ο Σαββίδης, όμως, δεν φαίνεται διατεθειμένος να σηκώσει τα χέρια ψηλά. Το ερώτημα βέβαια δεν είναι αν θα γίνει η Τούμπα. Θα γίνει. Το ποιος θα βάλει την υπογραφή -και ποιανού η πολιτική επιρροή θα γράψει την ιστορία- είναι το πραγματικό διακύβευμα.
Αν κάποιος πίστεψε ότι ο πόλεμος γύρω από τη Θεσσαλονίκη είναι μόνο για τη δημαρχία, τα κάστρα ή τα καφέ της παραλίας, ας ρίξει μια ματιά πιο ψηλά: στα «τσιφλίκια» της επιρροής. Και ας θυμηθεί πως σε αυτό το γήπεδο, ο Ιβάν δεν παίζει μόνος του – αλλά παίζει ακόμη. Και, όπως δείχνει, δεν σκέφτεται να αποσυρθεί στην κερκίδα.
Γιατί εδώ, δεν κρίνεται μόνο ένα γήπεδο. Κρίνεται ποιος θα σηκώσει τη σημαία – και ποιος θα μείνει με το σημαιάκι.
Κρατάει γερά το καλάθι της ΔΕΘ
Μπορεί να «ψιθυρίζεται» δεξιά κι αριστερά πως το καλάθι της ΔΕΘ θα υποστεί ένα μικρό... πετσόκομμα –κυρίως λόγω των γεωπολιτικών αναταράξεων στη Μέση Ανατολή–, στο Μέγαρο Μαξίμου όμως φαίνεται πως προχωρούν κανονικά στον αρχικό τους σχεδιασμό. Κι εδώ που τα λέμε, πώς να μην μείνουν, αφού (μέχρι στιγμής…) οι αγορές παραμένουν ψύχραιμες μπροστά στις εξελίξεις, τα έσοδα συνεχίζουν να φουσκώνουν τα κρατικά ταμεία, και η κατάσταση στο μέτωπο των εξελίξεων δεν έχει ξεφύγει. Όπερ σημαίνει: τα χέρια παραμένουν λυμένα – προς το παρόν.
Μάλιστα, όπως ακούγεται, ήδη κλείδωσε το πρώτο μέτρο που δεν είναι άλλο από το «ψαλίδι» στους συντελεστές της φορολογικής κλίμακας. Η βασική παρέμβαση θα έχει να κάνει με τον φόρο 22% που επιβάλλεται στο εισόδημα για ποσά άνω των 10.000 ευρώ.
Και όσο δεν ξεφεύγουν τα πράγματα στη γειτονιά μας τόσο διευρύνονται οι πιθανότητες για «γενναίο» πακέτο.
Ποιοι χειροκρότησαν τον Αντώνη;
Χθες δεν λέγαμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς «μετριέται», «σαρώνει» -όπως υποστηρίζει- στις μυστικές δημοσκοπήσεις και είναι έτοιμος να «χαλάσει τη σούπα»; Ε, τώρα τη σούπα την έβγαλε στο τραπέζι και πέταξε και την καυτή κατσαρόλα πάνω στο Μαξίμου.
Η χθεσινή του ομιλία στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού στο Πολεμικό Μουσείο δεν ήταν απλώς μια τοποθέτηση. Ήταν πολιτικό καρφί στον τοίχο. Ο Σαμαράς μίλησε για «κακούς μαθητές» από μια εθνική στρατηγική «που απουσιάζει», για υποχωρήσεις και για μια εξωτερική πολιτική που -όπως άφησε σαφώς να εννοηθεί- δεν του μοιάζει καθόλου. Το χειροκρότημα δεν ήταν απλώς ευγένεια, ήταν αποδοχή. Ή και... σήμα.
Αλλά επειδή όλα κρίνονται από το ποιος ήταν παρών, ιδού ένα quiz για δυνατούς λύτες:
ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Ποιος βουλευτής της ΝΔ από τη Μεσσηνία -και φανατικός σαμαρικός- δεν θα μπορούσε να λείπει;
Α. Κανένας
Β. Μίλτος Χρυσομάλλης
Γ. Ο υφυπουργός Υποδομών (spoiler: δεν ήρθε)
Σωστή απάντηση: Β. Ο Μίλτος, φυσικά. Δεν χάνει τέτοια.
ΕΡΩΤΗΣΗ 2: Ποιος άλλος σαμαρικός, βουλευτής της ΝΔ, θα ήθελε να πάει, αλλά ήταν «δεμένος χειροπόδαρα»;
Α. Κώστας Καραγκούνης
Β. Μυστικός υποστηρικτής
Γ. Ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης
Σωστή απάντηση: Α. Ο Κώστας Καραγκούνης, υφυπουργός Εργασίας και γνήσιος σαμαρικός από την Αιτωλοακαρνανία. Ήθελε, αλλά δεν μπορούσε: η εκδήλωση του Κυριάκου ήταν του Υπουργείου Εργασίας, δηλαδή του χαρτοφυλακίου του. Ε, δεν έφευγε με τίποτα...
ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Ποιος παλαίμαχος γαλάζιος, πρώην περιφερειάρχης, με άφθονο τηλεοπτικό χρόνο, εμφανίστηκε με χαμόγελο;
Α. Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος
Β. Ο Γιώργος Πατούλης
Γ. Ο Βασίλης Κικίλιας
Σωστή απάντηση: Β. Πατούλης. Μπορεί να είναι εκτός κάδρου ΝΔ, αλλά εντός φωτογραφίας.
ΕΡΩΤΗΣΗ 4 (μπόνους): Ποιο στέλεχος που μόλις αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ, κατήγγειλε «κατρακύλα» και εμφανίστηκε στην πρώτη σειρά;
Α. Κανείς, αυτά δεν συμβαίνουν.
Β. Ο Γιώργος Τσίπρας
Γ. Μήπως ο Πάνος Καμμένος με περούκα;
Σωστή απάντηση: Β. Γιώργος Τσίπρας. Ναι, ο ξάδερφος. Όχι, δεν έκατσε τυχαία.
ΕΡΩΤΗΣΗ 5 (η πιο πονηρή): Τι δουλειά είχε εκεί ο Τσίπρας (ο Γιώργος);
Α. Ήρθε να ακούσει για την Ουκρανία.
Β. Του άρεσε η αίθουσα.
Γ. Μήπως ψήνεται κάτι πέρα από ΣΥΡΙΖΑ και πέρα από ΝΔ;
Σωστή απάντηση: Εσείς θα το βρείτε. Εμείς απλώς ρωτάμε...
Πάντως, την ίδια ώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλούσε στον «Ελληνικό Κόσμο» σε εκδήλωση του Υπουργείου Εργασίας. Και κάποιοι στο Μαξίμου σημείωναν -όχι χωρίς νόημα- ποιοι δεν πήγαν στον πρωθυπουργό αλλά προτίμησαν τους πρώην. Όχι επειδή δεν στηρίζουν την κυβέρνηση. Αλλά επειδή κάτι βλέπουν στον καιρό... και δεν είναι απλώς καλοκαίρι.
Όταν η Τεχεράνη ουρλιάζει on air
Εδώ τα λέγαμε προ ημερών ότι το Ισραήλ δεν στοχεύει απλώς στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν αλλά στον πυρήνα της στρατιωτικής του ισχύος. Ε, τώρα έχουμε εικόνες. Και ήχο.
Προχθές, καθώς οι Ισραηλινοί πιλότοι έγραφαν ακόμα ένα κεφάλαιο στον ακήρυχτο εναέριο πόλεμο της Μέσης Ανατολής, οι Ιρανοί τηλεθεατές είδαν κάτι πολύ πιο ηχηρό: μια παρουσιάστρια σε live δελτίο ειδήσεων να ουρλιάζει και να τρέχει να σωθεί από τον βομβαρδισμό. Η κρατική προπαγάνδα φάνηκε ανυπεράσπιστη όσο και τα αντιαεροπορικά του Ιράν.
Γιατί ναι, το Ισραήλ δεν χτύπησε τους υπόγειους πυρηνικούς αντιδραστήρες που βρίσκονται σε βουνά 1.500 μέτρα κάτω από τη γη. Αλλά πέτυχε κάτι ίσως πιο κρίσιμο: χτύπησε το σύμβολο της αμυντικής επάρκειας του Ιράν και το έκανε να ουρλιάζει on air.
Και μην ξεχνάμε: για να δικαιολογείται μια επίθεση στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου, πρέπει να υπάρχει άμεσος κίνδυνος. Όμως ούτε το Ιράν απειλούσε άμεσα το Ισραήλ, ούτε το Ισραήλ είχε εξαντλήσει τα διπλωματικά μέσα. Άρα, και οι δύο βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη του δικαίου, εκεί όπου οι κανόνες διαμορφώνονται post factum.
Το Ιράν, με τον εμπλουτισμό ουρανίου να φτάνει το 60% (όχι ακριβώς ποσοστό για... ιατρικά ισότοπα), δίνει τα προσχήματα. Αλλά το Ισραήλ, με τις επιθέσεις σε στόχους 45 μέτρα κάτω από το έδαφος, με αλλεπάλληλα στρώματα οπλισμένου σκυροδέματος, δείχνει ότι έχει ήδη διαβεί τον Ρουβίκωνα.
Πρακτικά, ζούμε έναν κανονικό πόλεμο χωρίς στρατιώτες, ένα εναέριο σφυροκόπημα μεταξύ δύο χωρών που απέχουν 1.000 χλμ σε ευθεία γραμμή. Το Ισραήλ έχει το τεχνολογικό πλεονέκτημα -stealth αεροσκάφη, drones, ακριβή πλήγματα. Το Ιράν έχει πλήθος βαλλιστικών πυραύλων, αλλά όχι την ίδια ακρίβεια ή το στοιχείο της έκπληξης.
Το ερώτημα είναι: τι κάνει τώρα η διεθνής κοινότητα; Κι εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον.
Η Ουάσινγκτον δείχνει επιφυλακτική. Μπορεί να μην τη συμφέρει το ακριβό πετρέλαιο (γι’ αυτό και το Ισραήλ χτύπησε εγκαταστάσεις πετρελαίου, για να σπρώξει τις ΗΠΑ σε εμπλοκή), αλλά δεν θέλει να φανεί ότι σέρνεται πίσω από τις επιδιώξεις του Νετανιάχου. Στο μεταξύ, η Μόσχα κάνει κάτι που δεν έχει ξανακάνει: σε επίσημη ανακοίνωση καλεί το Ιράν να βρει διπλωματική λύση με τις ΗΠΑ(!), δείγμα πως ο Πούτιν ίσως «πουλάει» Μεσανατολικό για να αγοράσει λύση στο Ουκρανικό.
Την επόμενη φορά που θα δείτε κάποια χώρα να... σιωπά, θυμηθείτε εκείνη τη στιγμή:
Μια γυναίκα που ουρλιάζει ζωντανά στην κρατική τηλεόραση της Τεχεράνης, με βόμβες να πέφτουν δίπλα της.
Ίσως ήταν η πιο καθαρή εξήγηση για το τι σημαίνει γεωπολιτική γύμνια.
Κι όπως σχολίαζε διπλωματική πηγή με πείρα και κυνισμό:
"Το Ιράν δεν πρόκειται να πέσει -αλλά το αφήγημά του ήδη καταρρέει".
Ή, όπως έλεγε παλιός στρατιωτικός σε πηγαδάκι στην Αθήνα:
"Αν το Ισραήλ θέλει να εμπλέξει τους Αμερικανούς, δεν θα χτυπήσει ούτε Χαμάς ούτε Χεζμπολάχ. Θα ανεβάσει την τιμή στο brent στα 110 δολάρια. Εκεί χτυπάει πιο δυνατά".
Και ο πιο κυνικός όλων το έβαλε ωμά:
"Η εικόνα της παρουσιάστριας που τρέχει να σωθεί είναι η καλύτερη ψυχολογική επιχείρηση των Ισραηλινών εδώ και χρόνια. Ούτε drones δεν κάνουν τέτοια ζημιά."
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
