Τι κάνεις όταν ο σερβιτόρος δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζί σου νομίζοντας ότι αυτό είναι το πρέπον; Μια διερευνητική βόλτα στα εστιατόρια της Θεσσαλονίκης.
Η κριτική των εστιατορίων περιορίζεται συνήθως στο προφανώς αναγκαίο, στο μενού και τις γεύσεις. Αλλά βέβαια υπάρχει και το σέρβις. Επ’ αυτού η κριτική εξαντλείται στο δίπολο «αγενές» ή «φιλικό». Μπορεί όμως κανείς να εξειδικεύσει περισσότερο. Πάμε στη Θεσσαλονίκη, παραδοσιακή Εδέμ για κοιλιόδουλους.
Βγαίνουμε λοιπόν απόψε και πάμε σ’ έναν από τους ναούς της nouvelle cuisine, το εστιατόριο Δέκα Τρίγωνα(*) στη Στρατηγού Καλλάρη. Ο σερβιτόρος μπορεί μόνο να απαγγείλει τον κατάλογο, οποιαδήποτε ενδιάμεση ερώτηση τον αποσταθεροποιεί σαν να ξεχνάει τους στίχους. Και οι στίχοι είναι δεκαπεντασύλλαβοι, το κάθε πιάτο μνημονεύεται με όλα τα σπάνια συστατικά του, στον δεύτερο στίχο έχεις ξεχάσει κιόλας τον πρώτο. Παραγγέλνουμε σχεδόν τυχαία κάποιον από τους στίχους και περιμένουμε. Και τότε το δράμα κορυφώνεται. Η σερβιτόρα θεωρεί υποχρέωσή της να απαγγείλει από την αρχή όλο τον στίχο με το που φέρνει το κάθε πιάτο. Την ικετεύουμε να σταματήσει, δυσκολεύεται να διακόψει το CD που της έχουν εμφυτεύσει αλλά κάποια στιγμή τα καταφέρνει. Αποτέλεσμα: Ούτε που θυμάμαι τι φάγαμε στα Δέκα Τρίγωνα.
Το άλλο βράδυ επιμένουμε στη Στρατηγού Καλλάρη, αλλά για να αποφύγουμε το μαρτύριο του τροπαρίου πάμε στο Parea. Και εκεί όμως ο σερβιτόρος οφείλει να απαγγείλει τα εδέσματα με όλες τις απίθανες λεπτομέρειές τους για να αποδείξει προφανώς στον πελάτη ότι έχει καλή ανατροφή και άρα ότι αυτό τους συνδέει. Εδώ μάλιστα ο σερβιτόρος μετά το ρετσιτατίβο απαντά με ένα αμήχανο «Όλα είναι τέλεια» στην ερώτηση αν θα μπορούσε να μας συστήσει κάτι από το μενού. Είναι ξεκάθαρο ότι το προσωπικό αδυνατεί να δείξει ευελιξία, αρνείται εκ των προτέρων κάθε τι που ξεφεύγει από τη διδαχθείσα ύλη. Αποτέλεσμα: Ούτε που θυμάμαι τι φάγαμε στο Parea. Μεταξύ μας, όχι πως φταίνε τα παιδιά, κανείς δεν γίνεται οικειοθελώς ανδρείκελο, μάλλον το management συγχέει την αρχοντοχωριατιά με τη φινέτσα.
Αλλάζουμε δρόμο λοιπόν κι εμείς, πάμε σήμερα στο φημισμένο Charlot. Εδώ επί τέλους ανακούφιση, ακόμη και με τα δικά μας στρυφνά κριτήρια. Το προσωπικό, αγόρια και κορίτσια, εντελώς χαλαρό και επαγγελματικό. Μπορεί να συστήσει, μπορεί να συμβουλεύσει, μπορεί να χαριτολογήσει, μπορεί να παρεκκλίνει. Και την επομένη πάλι στο Charlot προς επιβράβευση. Στο τέλος του γεύματος ένας από τους χθεσινούς σερβιτόρους, όχι απ’ αυτούς που μας είχαν σερβίρει, απ’ αυτούς που απλώς αιωρούνταν γύρω-γύρω, μου πετάει εν παρόδω ένα: «Εσπρέσο με μια ζάχαρη και Grappa, όπως χθες;» Αυτή η ανάλαφρη προσοχή στον πελάτη είναι η απόλυτη φινέτσα. Στο Charlot η σφυρίδα ημέρας με λαχανικά ήταν αλησμόνητη.
*Τα ονόματα των εστιατορίων εδώ παραλλαγμένα
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
