Ο Στέφανος Νικολαΐδης συζητά με δυο μαθητές Λυκείου, τηΛαμπρινή και τον Γιώργο, οι οποίοι μοιράζονται τις ιστορίες τους. Ιστορίες που μπορεί να ακουστούν σκληρές, αλλά είναι πραγματικές. Παιδιά που, παρά την αθωότητα της ηλικίας τους, ήρθαν αντιμέτωπα με τη σκληρότητα της βίας σε χώρους που θα έπρεπε να είναι ασφαλείς για εκείνα, όπως τα σχολεία και οι γειτονιές.
Με βαθιά συγκίνηση και γενναιότητα ανοίγουν την καρδιά τους και μιλούν για τα συναισθήματα, τις σκέψεις τους και το πώς η βία, σε κάθε της μορφή, τους επηρέασε, όχι μόνο τότε, αλλά και τώρα. Αλλά θα μοιραστούν και το πώς βρήκαν τη δύναμη να συνεχίσουν, πώς ο καθένας από αυτούς, με τον δικό του τρόπο, βρήκε έναν δρόμο προς το αύριο και την αποδοχή.
