Του Νικόλα Μπάρδη
Η Μύρινα είναι μία γραφική παραθαλάσσια κωμόπολη, πρωτεύουσα της Λήμνου και έδρα του ομώνυμου δήμου. Βρίσκεται χτισμένη στις δυτικές ακτές του νησιού, ανάμεσα σε δύο ιστορικά φούρια, και αποτελεί τον κυριότερο οικισμό του νησιού. Διαθέτει αρχαιολογικό μουσείο, ενώ πολύ κοντά της βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας Μύρινας, η οποία μαζί με την Ηφαιστία ξεχώριζαν ως οι σημαντικότεροι πόλεις του νησιού κατά την αρχαιότητα.
Η πόλη της Μύρινας κατοικήθηκε πριν από την εποχή του χαλκού, όπως προκύπτει από αρχαιότητες που έχουν βρεθεί στην περιοχή. Στη διάρκεια των πέντε χιλιετιών που πέρασαν από τότε ήταν πάντοτε κατοικημένη σε διάφορα σημεία της έκτασης που καταλαμβάνει η σημερινή πόλη. Σταθερό σημείο αναφοράς όλων των ιστορικών περιόδων αποτελεί η οχυρωμένη χερσόνησος, ύψους 120 μέτρων, η οποία δεσπόζει μεταξύ των δύο γραφικών όρμων και παρείχε προστασία και ασφάλεια στους κατοίκους.
Το όνομά της η πόλη το πήρε από τη Μύρινα, κόρη του βασιλιά της Ιωλκού Κρηθέα και συζύγου του πρώτου βασιλιά της Λήμνου, του Θόαντα. Η ίδρυσή της τοποθετείται στον 12ο ή 13ο αιώνα π.Χ., εποχή που στη Λήμνο κυριαρχούσαν οι Μινύες και πιθανότατα τότε χτίστηκε και το πρώτο κάστρο. Το κάστρο που βλέπουμε σήμερα χτίστηκε το 1186 από τον Ανδρόνικο Α' Κομνηνό. Επισκευάστηκε τα έτη 1207-1214 από το Φιλόκαλο Navigajoso, το 1361 από τον Ιωάννη Ε' Παλαιολόγο, το 1477 από τους Ενετούς και στα τέλη του 16ου αιώνα από τους Τούρκους. Το 1276 επικράτησε η ονομασία «Παλαιόκαστρο» σε αντιδιαστολή με ένα άλλο, νεόκτιστο κάστρο του νησιού στον Κότζινο. Αργότερα, όμως, μετονομάστηκε απλά σε Κάστρο.
Κατά τον Μεσαίωνα και τους Βυζαντινούς Χρόνους η πόλη είχε τη δεύτερη θέση στο νησί, μετά από την Ηφαιστία αρχικά και τον Κότζινο αργότερα. Πρωτεύουσα θέση πήρε πάλι στα Ύστερα Βυζαντινά Χρόνια και την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Η ονομασία Κάστρο διατηρήθηκε μέχρι το 1955, οπότε και μετονομάστηκε σε Μύρινα.
Το επιβλητικό κάστρο της πόλης καλύπτει μία έκταση 144 στρεμμάτων. Σε μια πρώιμη μορφή χτίστηκε στις αρχές του 12ου αιώνα και οι οχυρώσεις του ενισχύθηκαν το 1185 από τον αυτοκράτορα Ανδρόνικο Α΄ Κομνηνό. Για την κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε ό,τι υλικό είχε απομείνει από την κλασική ακρόπολη της πόλης, η οποία έτσι εξαφανίστηκε.
Τη σημερινή του μορφή την πήρε στα χρόνια της Ενετοκρατίας από το Φιλόκαλο Ναβιγκαγιόζι (1207-14) και τον γιο του Λεονάρδο (1214-60). Έπειτα επισκευάστηκε και συμπληρώθηκε πολλές φορές: το 1361 από τον Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγο, το 1477 από τον Ενετό διοικητή Φραγκίσκο Πασχαλίγκο και στα τέλη του 16ου αιώνα από τους Οθωμανούς.
Σε όλες τις χρονικές περιόδους το εν λόγω κάστρο αποτελούσε τοπόσημο και συνάμα το ισχυρότερο φρούριο του νησιού, γι' αυτό και η πόλη ονομαζόταν Κάστρο από τα Ύστερα Βυζαντινά Χρόνια μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα. Διαθέτει τριπλό τείχος με 14 συνολικά πύργους, ύψους έως 8 μ. και πάχους 1,5 μ., το οποίο προστάτευε βαθιά τάφρος στα ανατολικά, που σήμερα όμως δεν υφίσταται. Περίπου στο 1780, μετά από τις επισκευές του Χασάν πασά Τζεζάερλι, το οχυρό ήταν εφοδιασμένο με 150 κανόνια. Έχει μια κεντρική πύλη, ανατολική, στην οποία οδηγούσε ανηφορικό λιθόστρωτο μονοπάτι και μια μικρότερη, βόρεια, κοντά στην ακτή. Σήμερα μέσα στο κάστρο ο επισκέπτης, μεταξύ άλλων, μπορεί να θαυμάσει και έναν μεγάλο πληθυσμό ελαφιών, τα οποία ζουν ελεύθερα!
Ο βράχος όπου είναι χτισμένο το κάστρο χωρίζει την παραλία της Μύρινας σε δύο κύριες συνοικίες, τον Ρωμαίικο Γιαλό και τη Νέα Μάδυτο, που ονομάστηκε έτσι καθώς εκεί εγκαταστάθηκαν μετά την ανταλλαγή πληθυσμών Έλληνες Μικρασιάτες και Θρακιώτες πρόσφυγες, πολλοί εκ των οποίων ήταν από τη Μάδυτο της Θράκης. Στον Ρωμαίικο Γιαλό κυριαρχούν τα νεοκλασικά σπίτια των πλουσίων που ήταν εγκατεστημένοι στην Αίγυπτο. Στο Ρωμαίικο Γιαλό βρίσκονται επίσης το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Ιερά Μητρόπολη της Λήμνου που στεγάζει το Εκκλησιαστικό Μουσείο και το Γυμνάσιο της Μύρινας. Συνέχεια του Ρωμαίικου Γιαλού αποτελεί η ακτή Ρηχά Νερά, η οποία το καλοκαίρι σφύζει από παραθεριστές.
Οι βάρκες στο μικρό προστατευμένο λιμανάκι, τα πλακόστρωτα στενά με τις μπουκαμβίλιες, τα νεοκλασικά κτίρια και τα γραφικά ταβερνάκια πάνω στο κύμα δημιουργούν ένα άκρως μεσογειακό και αυθεντικά ελληνικό τοπίο, το οποίο μαγεύει τον επισκέπτη από την πρώτη κιόλας στιγμή. Τα καλοκαιρινά βράδια, μάλιστα, που το κάστρο και το εκκλησάκι του Άη Νικόλα φωτίζονται, κάτω από τον έναστρο ουρανό του Αιγαίου είναι μία εικόνα που θα χαραχτεί βαθιά μέσα σας, και το καλύτερο ενθύμιο που θα πάρετε μαζί σας, φεύγοντας από το νησί.
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
